من خویشتن را از عشق فرسوده ام.

درخشندگی انها از این بود که من مدام به خاطرشان میسوختم و از ان خسته نمیشدم.هرشوری برایم نوعی فرسودگی از عشق بوده است،ولی فرسودگی دلپذیری.

از ترس انکه عشقی را از دست بدهم گاهی توانسته ام به غم و اندوه و دلتنگی ها و دردهایی که در غیراینصورت به دشواری تحملشان میکردم علاقه پیدا کنم.

باید دوست بداریم بی انکه پی خوبی یا بدی ان باشیم^^